In Memoriam: Ronald Suntjens

Op zondag 23 februari is Ronald om 14.23 uur in bijzijn van zijn twee broers overleden. Het was een bijzonder mens. Sinds 1 mei 2023 had hij onze vereniging gevonden en hij was daar vaak te vinden. Was het niet om zelf een balletje te slaan, dan was het wel voor een gezellig praatje of om de NTTB-spelers aan te moedigen.

Ronald heeft een bewogen leven achter de rug en middels zijn (dag)boek heeft hij me daarvan kennis laten nemen. Het was bijzonder dat hij mij daar deelgenoot van maakte en het heeft op mij grote indruk gemaakt. Ik heb Ronald beloofd de inhoud niet met anderen te delen maar ik kan wel zeggen dat ik niemand ken die zo'n grote veerkracht heeft laten zien als Ronald. Wat hij ook meemaakte, hij ging altijd weer verder.

Geregeld kwam hij aangelopen met zijn grote liefde Silke, zijn hond, en achter in de tuin hadden we het dan over van alles en nog wat. Altijd met humor maar soms ook met een traan. Ronald was flink en toonde niet altijd zijn gevoelens, hoewel dat anders werd nadat hij wist dat zijn strijd tegen de kanker uitzichtloos was. Ook in het boek over zijn leven, schreef hij openlijk over zijn gevoelens en zeker in zijn prachtige gedichten. Die gedichten hebben een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Ronald zou minder begaafd zijn, dat stempel had hij gekregen, nou aan mijn hoela. Iemand die zo mooi kon schrijven en zo mooi in het leven stond was bepaald niet minder begaafd.

Uiteindelijk ging het niet meer en moest hij naar de hospice in Boxtel. Ik ben daar samen met Kune naar toe geweest en wat je daar zag was een moedige Ronald. Hij maakte grappen en zoals altijd wist hij met iedereen om te gaan en het leek wel of hij iedereen in de hospice en het naastgelegen ziekenhuis kende. Kune was zijn steun en toeverlaat en Ronald liet op zijn manier zien hoe groot zijn dankbaarheid jegens haar was. Helaas was hij vaak te moe om bezoek te ontvangen. Mijn laatste app van gisteren heeft hij nog gelezen maar geen reactie. Toen wist ik dat hij het zwaar had want hij reageerde altijd.

Ik sluit af met een anekdote omdat Ronald dat zo gewild zou hebben. Met regelmaat rookte hij achter op zijn terrasje bij de kamer op de hospice een shaggie. Langs dat terras liep op enkele tientallen meters een wandelpad waar vaak mensen liepen die volgens Ronald wisten dat zij uitkeken op een hospice. Anders gezegd, ze liepen te gapen en zieke mensen te kijken. Daar had Ronald iets op gevonden. Als men te veel keek naar zijn zin riep hij luidkeels met een piepstem: " ik leef nog ". Hij genoot dan van hun beschaamde blik.

Nu leeft hij niet meer en hopelijk vindt hij de rust die hij verdient.
Tot ziens vriend.

Nol van de Ven